Ustavni sud Republike Srpske, na osnovu člana 115. Ustava Republike Srpske, člana 37. stav 1. tačka g), člana 40. stav 5. i člana 61. stav 1. tač. g) i d) Zakona o Ustavnom sudu Republike Srpske („Službeni glasnik Republike Srpske“ br. 104/11 i 92/12), na sjednici održanoj 31.marta 2021. godine, d o n i o   j e

RJEŠENjE

            Ne prihvata se inicijativa za ocjenjivanje ustavnosti člana 11. stav 1. tačka 2), člana 36. stav 4, člana 105. stav 4, člana 120. stav 1. tačka 1), člana 121. stav 1. i člana 157. stav 1. Zakona o prekršajima Republike Srpske (“Službeni glasnik Republike Srpske” broj 63/14 i 110/16) i člana 7. stav 1. Zakona o izmjenama i dopunama Zakona o prekršajima Republike Srpske (“Službeni glasnik Republike Srpske” broj 100/17).

            Ne prihvata se inicijativa za pokretanje postupka za ocjenjivanje ustavnosti člana 148. st.1, 3, 4, 6, 7. i 9. Zakona o prekršajima Republike Srpske (“Službeni glasnik Republike Srpske” broj 63/14 i 110/16).

O b r a z l o ž e nj e

            Stefan Mačkić iz Banje Luke dao je Ustavnom sudu Republike Srpske inicijativu za pokretanje postupka za ocjenjivanje ustavnosti člana 11. stav 1. tačka 2), člana 36. stav 4. člana 105. stav 4, člana 120. stav 1. tačka 1), člana 121. stav 1, člana 148. st. 1, 3, 4, 6, 7. i 9. i člana 157. stav 1. Zakona o prekršajima  Republike Srpske (“Službeni glasnik Republike Srpske” broj 63/14) i člana 7. u dijelu koji se odnosi na stav 1. člana 7. Zakona o izmjenama i dopunama Zakona o prekršajima Republike Srpske (“Službeni glasnik Republike Srpske” broj 100/17). Ocjena ustavnosti osporenih odredbi člana 11. stav 1. tačka 2), člana 36. stav 4. člana 105. stav 4, člana 120. stav 1. tačka 1), člana 121. stav 1, člana 148. st. 1, 3, 4, 6, 7. i 9 i člana 157. stav 1. Zakona o prekršajima Republike Srpske tražena je u odnosu na član 128. stav 1. Ustava Republike Srpske jer su, kako navodi davalac inicijative, osporenim zakonskim odredbama ovlašćeni drugi organi za gonjenje počinilaca prekršaja, a ne javna tužilaštva koja su, saglasno navedenoj ustavnoj odredbi, jedino nadležna za gonjenje učinilaca krivičnih i drugih po zakonu kažnjivih djela. Osporenu odredbu člana 7. stav 1. Zakona o izmjenama i dopunama Zakona o prekršajima Republike Srpske davalac inicijative osporava u odnosu na član 5. stav 1. alineja 4, čl. 10. i 16, te član 123. Ustava, a kao razloge osporavanja navodi to što je osporenim propisivanjem počinilac prekršaja onemogućen da se, radi zaštite svojih prava u prekršajnom postupku, žalbom ili nekim drugim redovnim ili vanrednim pravnim sredstvom obrati Vrhovnom sudu Republike Srpske, kao najvišem sudu u Republici Srpskoj. S obzirom na izloženo, davalac inicijative navodi da je osporenim zakonskim odredbama, pored navedenih ustavnih odredbi, povrijeđena i odredba člana 108. stav 1. Ustava, zbog čega predlaže da Sud utvrdi da osporene odredbe navedenog zakona nisu u saglasnosti sa Ustavom.

            Narodna skupština Republike Srpske je dala odgovor na navode iz inicijative, ističući da davalac inicijative proizvoljno i nepotpuno tumači odredbe Ustava Republike Srpske. U pogledu osporavanja ustavnosti odredbi člana 11. stav 1. tačka 2), člana 36. stav 4. člana 105. stav 4, člana 120. stav 1. tačka 1), člana 121. stav 1, člana 148. st. 1, 3, 4, 6, 7. i 9. i člana 157. stav 1. Zakona o prekršajima Republike Srpske (“Službeni glasnik Republike Srpske” broj 63/14 i 110/16) u odgovoru se navodi da se iz sadržine odredbe člana 128. stav 1. Ustava može zaključiti da javna tužilaštva gone učinioce krivičnih djela, a da formulacija „i drugih po zakonu kažnjivih djela“ ne isključuje da i drugi ovlašćeni organi, kada je to propisano zakonom, kao što je u konkretnom slučaju, mogu goniti počinioce prekršaja, kao drugih kažnjivih djela. U odgovoru se ističe da nije u nadležnosti Ustavnog suda da preispituje cjelishodnost određenog zakonskog rješenja, niti da cijeni stanovište zakonodavca kada je u pitanju postojanje/nepostojanje opšteg interesa za usvajanje određenog zakonskog rješenja. Nadalje, u odnosu na osporavanje člana 7. stav 1. Zakona o izmjenama i dopunama Zakona o prekršajima Republike Srpske, u odgovoru se navodi da je dosljedno primijenjen član 16. Ustava, na koji ukazuje davalac inicijative, a kojim se, između ostalog, jemči da svako ima pravo na jednaku zaštitu svojih prava u postupku pred sudom i drugim državnim organima i organizacijama, te da je svakome zajemčeno parvo na žalbu ili drugo pravno sredstvo protiv odluke kojom se rješava o njegovom pravu ili na zakonu zasnovanom interesu. U odgovoru se, takođe, navodi da je zakonodavac donoseći predmetni zakon, ostao u granicama Ustavom zajemčenih ovlašćenja, te se, rukovođen razlozima cjelishodnosti i zaštite opšteg interesa, stavio u funkciju očuvanja temeljnih ustavnih načela. Predlaže se da Sud ne prihvati inicijativu.  

Odredbama Zakona o prekršajima Republike Srpske (“Službeni glasnik Republike Srpske” br. 63/14, 110/16), koje su osporene inicijativom, propisano je: članom 11. stav 1. tačka 2. da su ovlašćeni organi za pokretanje prekršajnog postupka: nadležna ministarstva i drugi organi Bosne i Hercegovine (podtačka 1), Ministarstvo unutrašnjih poslova, druga ministarstva i inspekcijski organi Republike Srpske (podtačka 2), nadležni organi jedinica lokalne samouprave (podtačka 3) i privredna društva i druga pravna lica koja imaju javna ovlašćenja, a u čiju nadležnost spada neposredno izvršenje ili nadzor nad izvršenjem zakona ili propisa kojima su propisani prekršaji (podtačka 4); članom 36. stav 4. da ovlašćeni organ može izreći prekršajnu sankciju putem izdavanja prekršajnog naloga, u skladu sa postupkom koji je propisan ovim zakonom; članom 105. stav 4. da se ovlašćenja tužioca, uređena Zakonom o krivičnom postupku, shodno primjenjuju i na ovlašćeni organ u prekršajnom postupku; članom 120. stav 1. tačka 1. da je stranka u postupku ovlašćeni podnosilac zahtjeva; članom 121. stav 1. da su ovlašćeni podnosioci zahtjeva za pokretanje prekršajnog postupka ovlašćeni organi iz člana 11. ovog zakona; članom 148. da ovlašćeni organ izdaje prekršajni nalog ako je prekršaj iz njegove nadležnosti utvrđen neposrednim opažanjem od ovlašćenog službenog lica prilikom vršenja inspekcijskog nadzora i pregleda, kao i uvida u službenu evidenciju nadležnog organa, na osnovu podataka koji su dobijeni uređajima za nadzor ili mjerenja, pregledom dokumentacije, prostorija i robe ili na drugi zakonom propisan način i na osnovu priznanja o počinjenom prekršaju od okrivljenog pred ovlašćenim organom na licu mjesta ili u nekom drugom sudskom ili upravnom postupku (stav 1), da ovlašćeni organ može izdati prekršajni nalog iz stava 2. ovog člana i kada je novčana kazna propisana u rasponu ili kada se novčana kazna izračunava korišćenjem matematičke formule (stav 3), da ako je novčana kazna propisana u rasponu, ovlašćeni organ će prekršajnim nalogom izreći minimum propisane novčane kazne (stav 4), da ovlašćeni organ može, ako okrivljeni učini više prekršaja u sticaju, prekršajnim nalogom izreći jedinstvenu novčanu kaznu koja je jednaka zbiru svih pojedinačnih kazni utvrđenih u minimalnom iznosu, a ako je za jedan ili više izvršenih prekršaja propisana zaštitna mjera, može izreći zaštitnu mjeru - oduzimanje predmeta, odnosno zabranu upravljanja motornim vozilom u najkraćem propisanom trajanju (stav 6), da će sud zahtjev za pokretanje prekršajnog postupka za prekršaj za koji je propisana kazna u određenom iznosu, koji je podnio ovlašćeni organ umjesto izdavanja prekršajnog naloga iz stava 2. ovog člana, rješenjem odbaciti (stav 7) i da je ovlašćeni organ obavezan da odmah, bez odgađanja, a najduže u roku od osam dana, unese prekršajni nalog u registar, a ukoliko to ne učini, sud će po zahtjevu za sudsko odlučivanje smatrati da je ovlašćeni organ odustao od prekršajnog gonjenja i rješenjem obustaviti prekršajni postupak (stav 9); članom 157. da će ovlašćeni podnosilac zahtjeva, kada nije moguće izdati prekršajni nalog, u skladu sa članom 148. ovog zakona, podnijeti zahtjev za pokretanje postupka nadležnom sudu (stav 1).

            Osporenom odredbom člana 7. Zakona o izmjenama i dopunama Zakona o prekršajima Republike Srpske (“Službeni glasnik Republike Srpske” broj 100/17) propisano je da se u članu 218. u stavu 2. riječi: “vijeće Vrhovnog suda Republike Srpske” zamjenjuju riječima: “drugo vijeće istog drugostepenog suda” (stav 1). 

            Sud je imao u vidu da je odredbama Ustava na koje ukazuje davalac inicijative, ali i odredbama Ustava koje su, po ocjeni Suda, od značaja za ocjenu ustavnosti osporenih odredbi Zakona o prekršajima Republike Srpske utvrđeno: da se ustavno uređenje Republike temelji, između ostalog, na vladavini prava (član 5. stav 1. alineja 4), da su građani Republike ravnopravni u slobodama, pravima i dužnostima, jednaki su pred zakonom i uživaju istu pravnu zaštitu bez obzira na rasu, pol, jezik, nacionalnu pripadnost, vjeroispovijest, socijalno porijeklo, rođenje, obrazovanje, imovno stanje, političko i drugo uvjerenje, društveni položaj ili drugo lično svojstvo (član 10), da svako ima pravo na jednaku zaštitu svojih prava u postupku pred sudom i drugim državnim organom i organizacijom, te da je svakome zajamčeno pravo na žalbu ili drugo pravno sredstvo protiv odluke kojom se rješava o njegovom pravu ili na zakonom zasnovanom interesu (član 16), da se slobode i prava ostvaruju, a dužnosti ispunjavaju neposredno na osnovu Ustava, osim kada je Ustavom predviđeno da se uslovi za ostvarivanje pojedinih od njih utvrđuju zakonom, te da se zakonom može propisati način ostvarivanja pojedinih prava i sloboda samo kada je to neophodno za njihovo ostvarivanje (član 49. st. 1. i 2), da Republika uređuje i obezbjeđuje, između ostalog, ustavnost i zakonitost, ostvarivanje i zaštitu ljudskih prava i sloboda, organizaciju, nadležnosti i rad državnih organa i druge odnose od interesa za Republiku, u skladu sa Ustavom (tač. 4, 5, 10. i 18. Amandmana XXXII na Ustav Republike, kojim je zamijenjen član 68. Ustava), da Narodna skupština donosi zakone, druge propise i opšte akte (član 70. stav 1. tačka 2), da zakoni, statuti, drugi propisi i opšti akti moraju biti u saglasnosti sa Ustavom (član 108. stav 2), da državni organi i organizacije koje vrše javna ovlašćenja mogu u pojedinačnim stvarima rješavati o pravima i obavezama građana ili primjenjivati mjere prinude i ograničenja, samo u zakonom propisanom postupku u kome je svakome data mogućnost da brani svoja prava i interese i da protiv donesenog akta izjavi žalbu, odnosno upotrebi drugo zakonom predviđeno pravno sredstvo (član 111), da se osnivanje, nadležnosti, organizacija i postupak pred sudovima utvrđuju zakonom (član 122), da Vrhovni sud Republike, kao najviši sud u Republici obezbjeđuje jedinstvenu primjenu zakona (član 123) i da je javno tužilaštvo samostalan državni organ koji goni učinioce krivičnih i drugih po zakonu kažnjivih djela i ulaže pravna sredstva radi zaštite zakonitosti, te da se osnivanje, organizacija i nadležnost javnog tužilaštva uređuje zakonom  (član 128 st. 1. i  2). 

            Pored toga, Sud je imao u vidu da je Zakonom o prekršajima Republike Srpske („Službeni glasnik Republike Srpske“ br. 63/14, 110/16 i 100/17) propisano da se ovim zakonom uređuju: pojam prekršaja, uslovi za propisivanje prekršaja i prekršajnih sankcija, prekršajna odgovornost, prekršajni postupak i postupak izvršenja prekršajnih sankcija (član 1), da su prekršaji protivpravna djela koja predstavljaju kršenje javnog poretka ili propisa o ekonomskom i finansijskom poslovanju, utvrđena zakonom ili drugim propisom, za koja su određena obilježja i za koja su propisane sankcije (član 2. stav 1), da se protiv odluke donesene u prvom stepenu može izjaviti žalba ako ovim zakonom nije drugačije propisano (član 108), da je žalba redovni pravni lijek koji se izjavljuje protiv prvostepenog rješenja o prekršaju, te da okrivljeni i podnosilac zahtjeva mogu izjaviti žalbu na rješenje o prekršaju (član 203), da će drugostepeni sud razmotriti žalbu na osnovu spisa predmeta, žalbe i odgovora, bez održavanja usmenog pretresa (član 213. stav 4), da o žalbi protiv drugostepene odluke odlučuje drugo vijeće istog drugostepenog suda (član 218. stav 2), da su vanredni pravni lijekovi zahtjev za ponavljanje postupka i zahtjev za zaštitu zakonitosti (član 219), da o zahtjevu za ponavljanje prekršajnog postupka odlučuje sud koji je donio prvostepenu odluku (član 222) i da će protiv pravosnažnih sudskih odluka republički tužilac podići zahtjev za zaštitu zakonitosti ako je povrijeđen zakon, i da se odredbe Zakona o krivičnom postupku koje se odnose na podizanje zahtjeva za zaštitu zakonitosti i odlučivanje o njemu shodno primjenjuju na zahtjev za zaštitu zakonitosti u prekršajnom postupku (član 225).

Sud je imao u vidu i odredbe Zakona o sudovima Republike Srpske („Službeni glasnik Republike Srpske“ br. 37/12, 44/15 i 100/17) i to član 2. kojim je propisano da sudsku vlast u Republici Srpskoj vrše sudovi, koji su samostalni i nezavisni u okviru djelokruga i nadležnosti određene zakonom, član 31. stav 3. tačka e. kojim je propisano da je okružni sud nadležan, između ostalog, da odlučuje o pravnim lijekovima protiv odluka svojih vijeća kada je to zakonom određeno, član 35. stav 1. tač. a. i b. prema kojim odredbama Vrhovni sud odlučuje o redovnim i vanrednim pravnim lijekovima protiv odluka okružnih sudova ako je to zakonom određeno, te tačka g. kojom je propisano da Vrhovni sud zauzima načelne stavove radi usaglašavanja sudske prakse o pitanjima za koja ocijeni da su od značaja za jedinstvenu primjenu zakona u Republici Srpskoj.

            Polazeći od navedenih odredaba Ustava, Sud je utvrdio da je u njima sadržano ovlašćenje zakonodavca da uredi organizaciju, nadležnosti i rad državnih organa, kao i postupak pred sudovima, a time i prekršajni postupak. U tom smislu, po ocjeni Suda, osporeno propisivanje iz člana 11. stav 2. ovog zakona, prema kome su ovlašćeni organi za pokretanje prekršajnog postupka nadležna ministarstva i drugi organi Bosne i Hercegovine, Ministarstvo unutrašnjih poslova, druga ministarstva i inspekcijski organi Republike Srpske, nadležni organi jedinica lokalne samouprave, privredna društva i druga pravna lica koja imaju javna ovlašćenja, a u čiju nadležnost spada neposredno izvršenje ili nadzor nad izvršenjem zakona ili propisa kojima su propisani prekršaji, u okviru je navedenog ustavnog ovlašćenja zakonodavca da uređuje nadležnosti i rad državnih organa, te postupak pred sudovima. Pitanje koje organe će zakonodavac ovlastiti za pokretnje prekršajnog postupka, u domenu je zakonodavne politike i procjene cjelishodnosti u ovoj oblasti, o čemu Ustavni sud, u smislu člana 115. Ustava, nije nadležan da odlučuje.

            Odredbe člana 36. stav 4, člana 105. stav 4, člana 120. stav 1. tačka 1), člana 121. stav 1. i člana 157. stav 1. Zakona o prekršajima, s obzirom na to da nisu navedeni posebni razlozi zbog kojih se osporavaju, već su razlozi dati u kontekstu razloga kojima se osporavaju odredbe člana 11. stav 1. tačka 2. ovog zakona, po ocjeni Suda, takođe, nisu u nesaglasnosti sa Ustavom.

            Navodi davaoca inicijative da propisivanje iz odredaba člana 11. stav 1. tačka 2), člana 36. stav 4, člana 105. stav 4, člana 120. stav 1. tačka 1), člana 121. stav 1. i člana 157. stav 1. Zakona o prekršajima nije u saglasnosti sa odredbom člana 128. stav 1. Ustava ne mogu se, po ocjeni Suda, prihvatiti kao osnovani. Ustav je ovom odredbom samo utvrdio položaj javnog tužilaštva određivanjem da je ono samostalni državni koji goni učinioce krivičnih i drugih po zakonu kažnjivih djela i da ulaže pravna sredstva radi zaštite zakonitosti, ali je odredbom tač.10. Amandmana XXXII na Ustav Republike, kojim je zamijenjen član 68. Ustava, ovlastio zakonodavca da uredi organizaciju, nadležnosti i rad državnih organa. Članom 122. Ustav je ovlastio zakonodavca da uredi postupak pred sudovima i drugim državnim organima. Tako je članom 225. Zakona o prekršajima predviđeno da javni tužilac može podnijeti zahtjev za zaštitu zakonitosti protiv pravosnažnih sudskih odluka ako je povrijeđen zakon, čime je zakonodavac odredio ulogu javnog tužioca u prekršajnom postupku.

Davalac inicijative, također, osporavajući ustavnost navedenih odredbi Zakona o prekršajima u odnosu na član 128. stav 1. Ustava ukazuje na Odluku ovog suda, broj U-101/14 od 27. aprila 2016. godine, i stav koji je ovaj sud zauzeo prilikom ocjenjivanja ustavnosti člana 6. Zakona o sudovima Republike Srpske. Međutim, ukazivanje davaoca inicijative na navedenu odluku Sud nije smatrao osnovanim, imajući u vidu da se u tom predmetu nije radilo o ocjenjivanju odredbi Zakona o prekršajima, niti se radilo o ocjenjivaju u odnosu na iste članove Ustava. U pomenutom predmetu je ocijenjena ustavnost člana 6. Zakona o sudovima u odnosu na član 123. Ustava i obrazloženo je da ustavne garancije na koje ukazuje davalac inicijative ne znače da zakonitost svake odluke koju donosi sud mora biti ispitana od strane Vrhovnog suda kao najvišeg suda u Republici Srpskoj, već podrazumijevaju da o žalbi ili drugom pravnom sredstvu odluči nadležni sud, dakle sud koji je zakonom ustanovljen kao nadležan. Ustavni sud je cijenio da navodi podnosioca inicijative o njegovom ranijem stavu ne predstavljaju ustavnopravne razloge koje treba cijeniti u postupku ocjenjivanja saglasnosti osporenih odredbi Zakona o prekršajima sa Ustavom i da isti ne mogu biti od uticaja na odlučivanje o ustavnosti ovih odredbi.

U odnosu na osporenu odredbu člana 7. stav 1. Zakona o izmjenama i dopunama Zakona o prekršajima Republike Srpske (“Službeni glasnik Republike Srpske” broj 100/17) i razloge osporavanja njene saglasnosti sa Ustavom koji su izneseni u inicijativi, Sud je utvrdio da je Ustav u članu 16. svima zajemčio pravo na jednaku zaštitu prava u postupku pred sudom i drugim državnim organom ili organizacijom, kao i pravo na žalbu ili drugo pravno sredstvo protiv odluke suda kojom se rješava o njegovom pravu ili na zakonom zasnovanom interesu, ostavljajući zakonodavcu drugim svojim odredbama (član 49. stav 2. tačka 10. Amandmana XXXII na Ustav, kojim je zamijenjen član 68. Ustava i član 122) da utvrdi koji nadležni organ o tome odlučuje. Određivanje koji će nadležni sud da odlučuje o žalbi protiv drugostepene odluke je, po ocjeni Suda, stvar zakonodavne politike i procjene cjelishodnosti pojedinih zakonskih rješenja. Sud je ocijenio da osporenim propisivanjem nisu narušena prava okrivljenih iz člana 16. Ustava imajući u vidu da će ovlašteni podnosilac zahtjeva izdati prekršajni nalog, a kada nije moguće izdati prekršajni nalog, da će podnijeti zahtjev za pokretanje postupka nadležnom sudu, koji donosi rješenje na koje okrivljeni ima pravo žalbe drugostepenom sudu. Odlučivanje o žalbi na odluku drugostepenog suda od strane drugog vijeća istog suda ne može, samo po sebi, značiti kršenje principa nepristrasnosti suda. Sud je cijenio da nisu osnovani navodi davaoca inicijative o povredi člana 123. Ustava iz razloga što ustavne garancije na koje ukazuje davalac inicijative ne znače da zakonitost svake odluke koju donosi sud mora biti ispitana od strane Vrhovnog suda kao najvišeg suda u Republici Srpskoj, već podrazumijevaju da o žalbi ili drugom pravnom sredstvu odluči nadležni sud, dakle sud koji je zakonom ustanovljen kao nadležan. S tim u vezi Sud je imao u vidu i da je članom 35. tačka g) Zakona o sudovima Republike Srpske propisano da Vrhovni sud Republike Srpske zauzima načelne stavove radi usaglašavanja sudske prakse o pitanjima za koja ocijeni da su od značaja za jedinstvenu primjenu zakona u Republici Srpskoj, iz čega, po ocjeni suda, proizlazi da se Vrhovni sud stara o jedinstvenoj primjeni prava, nezavisno od toga da li je vanredni pravni lijek uopšte izjavljen. Imajući u vidu navedeno, određivanje koji će nadležni sud da odlučuje o žalbi protiv drugostepene odluke je, po ocjeni Suda, stvar zakonodavne politike i procjene cjelishodnosti pojedinih zakonskih rješenja, za koje, prema članu 115. Ustava Ustavni sud nije nadležan. Imajući u vidu navedeno, Sud je ocijenio da osporeni član 7. stav 1. Zakona o izmjenama i dopunama Zakona o prekršajima Republike Srpske nije u nesaglasnosti sa članom 5. stav 1. alineja 4, članom 123. i članom 108. stav 1. Ustava.

Ukazivanje davaoca inicijative na povredu član 10. Ustava, Sud nije prihvatio kao osnovano, jer navedena ustavna odredba ne podrazumijeva jednakost u apsolutnom smislu, već garantuje jednakost građana koji se nalaze u istim pravnim situacijama.

            U odnosu na dio inicijative kojim se osporavaju odredbe člana 148. st. 1, 3, 4, 6, 7. i 9. Zakona o prekršajima Republike Srpske Sud je utvrdio da je već odlučivao o ustavnosti člana 148. Zakona o prekršajima Republike Srpske („Službeni glasnik Republike Srpske“ broj 63/14) i da Odlukom, broj U-44/14 od 29. aprila 2015. godine („Službeni glasnik Republike Srpske“ broj 36/15) nije prihvatio inicijativu za ocjenjivanje ustavnosti člana 148. Zakona o prekršajima Republike Srpske u cijelosti, jer je ocijenio da osporeno propisivanje nije u nesaglasnosti sa Ustavom. Imajući u vidu navedeno, Sud, na osnovu člana 37. stav 1. tačka g) Zakona o Ustavnom sudu Republike Srpske („Službeni glasnik Republike Srpske“ br. 104/11 i 92/12) nije prihvatio inicijativu za pokretanje postupka za ocjenjivanje ustavnosti člana 148. st. 1, 3, 4, 6, 7. i 9. Zakona o prekršajima Republike Srpske („Službeni glasnik Republike Srpske“ broj 63/14 i 110/16), jer je već odlučivao o istoj stvari.

            Kako je u toku prethodnog postupka pravno stanje potpuno uređeno i prikupljeni podaci pružaju pouzdan osnov za odlučivanje, Sud je, na osnovu člana 40. stav 5. Zakona o Ustavnom sudu Republike Srpske, u ovom predmetu odlučio bez donošenja rješenja o pokretanju postupka.

            Na osnovu izloženog Sud je odlučio kao u izreci ovog rješenja.

           Ovo rješenje Ustavni sud je donio u sastavu: predsjednik Suda mr Džerard Selman i sudije: Milenko Arapović, Vojin Bojanić, Zlatko Kulenović, prof. dr Duško Medić, Irena Mojović, prof. dr. Marko Rajčević i akademik prof. dr Snežana Savić.